رویکردی تطبیقی بر دعوی تقابل

دعوی تقابل با ماهیت و کارکرد دوگانه دفاع و ادعا یکی از مهم ترین دعاوی طاری است که پیش بینی مقرراتی راجع به آن در قانون آیین دادرسی مدنی ایران از نخستین گام های قانون گذاری مورد توجه بوده است. مقنن در تبیین مفهوم و ماهیت و چگونگی استفاده از آن به کمترین تعداد مواد (سه ماده) در قانون آیین دادرسی مدنی اکتفا کرده است. دعوای تقابل در لفظ دعوا است اما به واقع دفاعی است که علاوه بر دفاع، مزیت دیگری نیز برای خوانده می خواهد. از این رو، ریشه در اعمال حق دادخواهی دارد. دکترین حقوقی بیشترین سهم را در توضیح و تشریح نحوه استفاده از این امکان در دادرسی بر عهده دارد. دعوای تقابل موجب عدول از صلاحیت محلی دادگاه است اما نمی تواند چنین امری را در مورد صلاحیت ذاتی ایجاد کند. همچنین دعوای تقابل از دعوای اصلی مستقل است. مسائلی همچون شرایط طرح و پذیرش دعوای تقابل و آثار آن در نظم رسیدگی و دادگاه ها، استقلال به دعوای اصلی از موضوعات این مقاله است. abstract   counterclaim has two functions; one of them as a claim and another as a defense way. our legislator has foreseen some rules in premier steps of legislation about it. our legislator has provided three articles on its notion and nature and procedure and so the role of legal doctrine in study on it is significant. although counterclaim is an action but in fact it is a defense but a defense that defender seeks another advantage that mere defense. it is in accordance with right of action. in counterclaim procedure derogate venue rules but material competence rules most be observed in it. some questions such as its demanding and acceptance and effects in courts and procedure and the question of its independence is subject of this article. some questions such as its demanding and acceptance and effects in courts and procedure and the question of its independence is subject of this article. key words counterclaim, mere defense, defense right, autonomy.